تولید و دوخت روکش صندلی اتومبیل به چه روشی است؟

مواد روکش صندلی ماشین اکثراً از سه لایه تشکیل شده است که حداقل یک بار در محل دوخته شدن دو برابر می شود.  مشکل اصلی در هنگام دوخت چنین مواد پیچیده و ضخیم، بروز لغزش مواد در نتیجه تغذیه غیر یکنواخت مواد است، به خصوص در هنگام استفاده از مواد صاف.  تغذیه یکنواخت چنین موادی حتی در چرخ خیاطی های پیشرفته دشوار است، جایی که علاوه بر پیچیدگی و ضخامت مواد، تعدادی از عوامل دیگر نقش مهمی دارند، از جمله سرعت چرخ خیاطی.  شتاب و کاهش احتمالی آن؛  و رفتار اپراتور که مواد را تنظیم می کند و از فیدر برای کشیدن مواد پشتیبانی می کند.  تغذیه بیشتر یک یا هر دو لایه مواد باعث کشش غیر یکنواخت مواد و نخ دوخت و همچنین طول درز غیر یکنواخت و در نتیجه استحکام مواد کمتر و سفت شدن مواد یا نخ دوخت در درزها می شود.  سپس این قسمت از پوشش ضعیف میشود و در نتیجه شکستگی زودرس یا ظاهر زیبایی را مختل میکند.  از آنجایی که یک لایه از مواد اسفنجی پلی یورتان است که تحت فشار نازک تر می شود، لازم است فشار پای پرس روی مواد بهینه شود.  فشار بیشتر یا کمتر باعث می شود که نخ دوخت بیش از حد سفت شود یا به اندازه کافی سفت نشود و در نتیجه استحکام مواد درز کمتر و ظاهر زیبایی نامناسبی پیدا کند.  کشش بالای نخ باعث سفت شدن مواد و ایجاد سوراخ های بزرگتر در مواد می شود (شکل 16.8)، در حالی که کشش کم نخ، اتصال به اندازه کافی قوی بین دو ماده ایجاد نمی کند.چرخ خیاطی و ربات های نیمه اتوماتیک و اتوماتیک به طور فزاینده ای جایگزین چرخ خیاطی های معمولی برای دوخت روکش صندلی ماشین می شوند.  مزایای اصلی آنها به شرح زیر است: مواد به طور مساوی در کل فرآیند دوخت با حداقل خمش و لغزش محکم می شوند.  درز با کیفیت بالا است؛  انتهای مواد مرتب و به همان اندازه بلند هستند.  نقش اپراتور حداقل است.  و تمام پارامترهای مربوط به نخ دوخت و مواد با توجه به مقادیر داده شده بهینه شده است.  کارایی و کیفیت درز آنها در مقایسه با ماشینهای معمولی برای درزهای کوتاه و پیچیده، مانند لبهزنی و دوخت مستطیلی کوتاه، دوخت قطعات پلاستیکی و سایر عملیاتهای مشابه که به پیچیدگی و دقت بالایی نیاز دارند، سودمند است.تنظیم صندلی با بدنه با طراحی ارگونومیک پایه صندلی محکم آغاز می شود.  علیرغم شکل ارگونومیک صندلی، تنظیم اضافی با استفاده از فوم طراحی شده به صورت سگمنت امکان پذیر است تا بار در نقطه نشستن به طور مساوی با لرزش کمتر در هنگام رانندگی توزیع شود و راحتی و ثبات بدنه بیشتر روی صندلی باشد.  بنابراین صندلی کاملاً با فرم بدن سازگار است تا فرد بتواند به مرور زمان احساس راحتی کند.  با این حال، تنظیم بعدی صندلی با بدن در برخی از نقاط (نقاط تماس اسکلت بدن و صندلی) باعث تنش ها و کرنش های چند جهتی بیشتر و در نتیجه تغییر شکل های مواد بیشتر می شود.  با شبیه سازی رباتیک، میتوان تنشهای سطحی روی صندلی را که در اثر فشار بدن ایجاد میشود، پایش کرد و بنابراین طراحی و نوع فوم را تنظیم کرد.مواد چند لایه و کامپوزیت های مختلفی که برای پوشش صندلی استفاده می شود، از جمله موارد دیگر، باید در لمس راحت، نرم، الاستیک و مقاوم در برابر نیرو و اصطکاک باشند.  نرمی با اسفنج پلی اورتان در لایه میانی حاصل می شود و خاصیت ارتجاعی با استفاده از پارچه کشباف در پشت و پارچه های کشسان در سمت صورت با سهمی از الیاف الاستین یا انتخاب نخ و ساختار پارچه حاصل می شود.  فوم پلی اورتان به اندازه کافی الاستیک نیست که بتواند فشار بیشتری را تحمل کند و خطر پارگی وجود دارد.  همچنین به دلیل کشیدگی بیشتر در زمان تنظیم صندلی با بدنه، مواد رویه نساجی (پارچه های بافته شده و بافتنی) دچار تنش های متعدد و تغییر شکل های بالاتری می شوند که نشان دهنده مشکلات اضافی در دوام روکش ها و ظاهر زیبایی آن ها است.  بنابراین، توانایی تطبیق بیشتر صندلی با بدنه منجر به الزامات جدیدی برای مواد پوششی می شود، که در آن همه لایه های مواد باید انعطاف پذیری، استحکام و مقاومت در برابر سایش کافی داشته باشند تا دوام و ظاهر زیبایی راضی کننده باشد.